Medische bytes nr. 97: “Penenloos in Thailand”
Oorspronkelijk Gepubliceerd 30 / 9 / 23
Noot van de redactie: Sommige foto's in dit opinieartikel kunnen gevoelige kijkers storen. Discretie van de kijker wordt geadviseerd. Alle foto's staan aan het einde voor degenen die misschien alleen het verhaal willen lezen.
1. Alex stuurde mij een bericht op 9 mei 2023.
Zijn verhaal: 'Op 13 april 2023 maakte ik een val op de golfbaan en kwam op mijn linkerknie en -schouder terecht. Ik ging naar de plaatselijke kliniek om antibiotica te krijgen voor de snijwonden en krassen op mijn knie. Ik merkte dat ik drie nogal vreemd uitziende, niet-gevoelige, rode vlekken had, onder de huid, boven mijn linkerenkel. Na een week werd de huid zwart en werd pijnlijk, foto's 3 en 1. Ik ging naar het plaatselijke ziekenhuis……..Ik kreeg te horen dat ik breedspectrumantibiotica moest nemen en dagelijks naar de plaatselijke gezondheidskliniek moest gaan om me aan te kleden. De pijn nam toe. Het voelde alsof er kokend water over de huid werd gegoten, foto's 2 & 3 zijn de wonden na 4 weken. Kun je even kijken en me je mening laten weten?'
2. We spraken elkaar later die dag. Ik vertelde hem dat hij ziekenhuiszorg nodig had voor de identificatie van de bacteriën in zijn wonden, gevolgd door geschikte I/V, intraveneuze antibiotica.
Alex werd op 10 mei opgenomen in het ziekenhuis. Hij kreeg het I/V-antibioticum, Clindamycin.
Ik vertelde hem dat hij waarschijnlijk aanvullende antibiotica nodig zou hebben.
Op 12 mei stuurde hij me het volgende bericht: 'De dokter vertelde me gisteren dat ze me naar Udon Thani wilden sturen voor een operatie om het geïnfecteerde vlees weg te snijden enz. Zei dat ik huid zou verliezen maar voet zou behouden... Ik voelde iets minder pijn vandaag, en vandaag mobieler, dus ik overtuigde haar om nog twee dagen te vertrekken voordat de definitieve beslissing valt... Heb je enige aanbevelingen?'
Ik belde hem aan het begin van de middag. We hebben lang gepraat. Ik vertelde hem dat de steunpilaar van de behandeling I/V-antibiotica was om de bacteriën te doden die de zweren in zijn been veroorzaakten. Tenzij de I/V-behandeling mislukte, raadde ik hem af om weefsel te verwijderen. Als hij wel heeft ingestemd met weefselverwijdering, moet hij een gespleten huidtransplantaat aanvragen om het herstel van de open wond(en) te vergemakkelijken.
3. Op 20 mei stuurde Alex mij foto's van het weefsel dat uit zijn linkerbeen was verwijderd, zie foto's 5, 6, 7, 8, met de boodschap: 'Hallo dokter, ik was een beetje terughoudend om u deze te sturen, omdat ik weet dat u dat zult doen. boos. Ze hebben mij feitelijk opgelicht om hen dit te laten doen. Je hebt enig advies over de beste manier om het vlees te regenereren.' Ik adviseerde 'een gespleten huidtransplantatie'. Alex antwoordde: 'Proost, de chirurg vertelde me dat hij alleen dood of ernstig geïnfecteerd materiaal had verwijderd, en viel bijna om toen ze de eerste keer het verband verwisselden... De dokter zegt dat alle infecties zijn verdwenen, dus orale antibiotica zijn niet nodig.'
We hadden geen contact meer tot 4 september 2023 toen ik zijn berichten op Facebook zag over zijn amputatie.
4. Ogenschijnlijk keerde de infectie na zijn ontslag uit het ziekenhuis terug (net als zijn verschrikkingen!) Het vlees van zijn been werd nog steeds weggevreten door de infectie en de chirurg ging door met het verwijderen van weefsel uit zijn been. Uiteindelijk verwijderde de chirurg zijn been met een amputatie onder de knie. Alex werd de volgende dag naar huis gestuurd!
Binnen 3 dagen verscheen de infectie in de stronk. Hij werd opgenomen in de 'Sepsis Zone' van het openbare ziekenhuis. Hij lag tussen de septische zieken en de stervende Thais, in hun met uitwerpselen vervuilde lakens. Veel van de patiënten hadden geen familie die in hun behoeften kon voorzien. De nachtzorg was rudimentair. En de weinige beschikbare nachtverpleegkundigen bleven mobiel bezig.
Uiteindelijk kwam er een privékamer beschikbaar, waarin Alex een beetje toevluchtsoord vond vóór de laatste belediging. Hij had een middendijamputatie nodig om zijn geïnfecteerde stomp te verwijderen.
Hij revalideert nu thuis.
5. Het verhaal van Alex over pijnloze rode vlekken rond de enkel die in het midden zwart werden, pijnlijk werden en vervolgens zeer pijnlijk, is typerend voor Necrotiserende Fasciitis, ook wel vleesetende ziekte genoemd, zie voorbeeldfoto 9, niet Alex. Wanneer Necrotiserende Fasciitis zich verspreidt, wordt het snel een dodelijke ziekte, zie foto 10, niet Alex.
Er zijn vier soorten Necrotiserende fasciitis:
Type 1: Polymicrobieel, waarbij meer dan één bacterie betrokken is.
Type 11: Groep A hemolytische streptokokken +/- Staphylococcus, inclusief Golden Stafylokok, ook bekend als Methicilline-resistente Staphylococcus Aureus, MRSA
Type 111: Gangreen
Type 1V: Mariene organismen en schimmels.
Necrotiserende fasciitis is een zeer ernstige ziekte met een sterftecijfer van 20-35%.
In 2018 bedroeg de incidentie van necrotiserende fasciitis in Thailand 32.46 per 100,000 inwoners/jaar. De incidentie in Amerika is 0.4 per 100,000 van de bevolking/jaar en in Europa 1 per 100,000 inwoners/jaar.
6. De behandeling van necrotiserende fasciitis; ziekenhuisopname en goede wondverzorging en handenwassen. De behandeling omvat het afnemen van de wond, om de infectie te kweken, waardoor identificatie van de betrokken bacteriën mogelijk wordt. Behandel vervolgens met de juiste I/V-antibiotica. Als de ziekte niet reageert, is vroegtijdig chirurgisch ingrijpen essentieel.
7. Alex had type 1 Necrotiserende fasciitis. Zijn wonden bleven lokaal.
Waarom verloor hij zijn been?
-Necrotiserende fasciitis type 1 werd niet vroeg gediagnosticeerd.
-Vroege opname in het ziekenhuis was noodzakelijk, maar zelfs nadat zijn laesies pijnlijk werden, werd hij behandeld door zijn plaatselijke kliniek en op de polikliniek.
-Toen hij eenmaal was opgenomen, werden zijn wonden niet afgenomen, sterker nog, er werden tijdens zijn beproeving op geen enkel moment een uitstrijkje genomen. Zo werden de bacteriën nooit geïdentificeerd en werden niet de juiste antibiotica gegeven.
-Alex werd alleen behandeld met Clindamycine.
-Alex zou op de juiste I/V-antibiotica hebben gereageerd als deze waren voorgeschreven, waardoor amputatie niet nodig was.
-Bij necrotiserende fasciitis type 1 zou een adequate proef met gerichte antibiotica de infectie moeten genezen. Chirurgische excisie is alleen geïndiceerd als de antibioticatherapie mislukt.
-Ondanks de geruststelling van de chirurg slaagde hij er niet in al het geïnfecteerde weefsel te verwijderen, let op de zwarte infectiepunten op foto's 5, 6, 7 en 8.
Na de amputatie klaagde Alex bij mij over de elf Thaise artsen die hem tijdens zijn beproeving begeleidden. “Ze leken niet te weten wat ze deden en wilden mijn zaak niet met mij bespreken”.
De kosten voor Alex van dit slechte management; zijn linkerbeen en GBP 25,000.
8. Internationale medische raden beschouwen de Thaise medische opleiding als ontoereikend. Een Thaise gekwalificeerde arts kan niet in het Westen werken zonder aanvullende opleiding en kwalificatie(s).
Necrotiserende fasciitis is een vreselijke ziekte waaraan velen bezwijken. Als u een rode laesie heeft die ergens op uw lichaam zwart en pijnlijk wordt, ga dan niet naar uw plaatselijke Thaise kliniek. Vertrouw niet op de Thaise van eigen bodem artsen en hun kennelijk ontoereikende medische opleiding. Bezoek een privéziekenhuis met in het buitenland opgeleide Thaise artsen hoewel sommige ketens artsen van eigen bodem hebben.
Wees voorzichtig, word niet “Legless in Thailand”.
Neem contact met hem op via zijn Facebook via de bovenstaande link.
