Het volgende is een gastmeningartikel van Doc Martyn. Zijn meningen en adviezen zijn volledig de zijne en hoeven niet noodzakelijkerwijs die van The Pattaya News Company Limited te zijn. Zijn contactgegevens vindt u aan het einde van het artikel.
We merken ook op dat de volgende medische bytes een aantal gevoelige onderwerpen bevatten die uiterst gevoelige lezers kunnen storen.
1. Toen James, niet zijn echte naam, mij op 21 januari 2024 kwam opzoeken, vertelde hij mij het volgende, nogal bijzondere, verhaal:
Op een avond, terwijl hij in Japan was, genoot James van een sushi-diner, hoewel hij dacht dat de kleefrijst onvoldoende gaar was. De volgende dag had hij last van verstopping. Hij werkte op het toilet om de verstopping te verhelpen. De benodigde kracht was “buitengewoon” en de inspanning veroorzaakte pijn in de rechterkant van zijn onderbuik.
De volgende dag was de rechterkant van zijn scrotum opgezwollen. De zwelling nam enigszins af, maar na het socialiseren keerde de zwelling met wraak terug. Zijn rechter testikel groeide uit tot “de grootte van een groot kippenei!” en het deed pijn. Hij vroeg dokter Kira, een Japanse huisarts met een bijzondere interesse in urologie, om advies. Dr. Kira behandelde hem voor epididymitis, een infectie van het testiculaire aanhangsel, met 10 dagen Levofloxacine, een breedspectrum fluorochinolon-antibioticum.
Na 4 dagen was de huid van zijn scrotum “schilferig en jeukend”. Hij keerde terug naar Dr. Kira voor beoordeling. Dr. Kira heeft een vochtinbrengende crème voorgeschreven.
2. Vier dagen later werd James wakker met bloed op zijn lakens en een stukje huid van 5 cm dat aan zijn scrotum hing. Hij kocht luiers voor volwassenen en ging de volgende dag, maandag 4, naar het kantoor van dokter Kirath December.
Dr. Kira verwijderde de flap van de dode huid en maakte de wond schoon, en gebruikte het woord necrose (de dood van weefsel als gevolg van ziekte), terwijl hij het zieke vlees wegsneed. Hij noemde de behandeling 'snippy snippy', die de daaropvolgende twee weken werd herhaald. De ingrepen werden uitgevoerd met een chirurgische schaar en/of een scalpel, maar zonder verdoving!!
Dr. Kira bleef verontrust over de presentatie van James en verwees hem door naar een collega die gespecialiseerd was in uroloog, met de aanbeveling James te laten opnemen. De chirurg adviseerde om zijn rechtertestikel en de rechterkant van zijn scrotum te verwijderen.
Beleefd weigerde James de toegang en de chirurgische behandeling.
3. James heeft een behendig intellect. Hij deed onderzoek naar Levofloxacine, waarvan een van de bijwerkingen epidermale necrolyse (afscheiding van de bovenste huidlagen) is. James stopte met Levofloxacine. De necrolyse kwam tot rust.
4. Terwijl ik naar dit verhaal luisterde, en omdat dr. Kira de term necrose had gebruikt, begon ik me zorgen te maken dat James Fournier's gangreen had, een zeer ernstige ziekte met een sterftecijfer van 40%. Fourier-gangreen, een necrotiserende fasciitis (zie MBT 97, pootloos in Thailand), is gangreen van de scrotumzak. Het is een ongebruikelijke ziekte; 1.6 per 100,000 mannen in Amerika, per jaar. De meeste slachtoffers hebben overgewicht en lijden aan slecht gecontroleerde diabetes. Om het leven te redden moet chirurgische excisie van het scrotum met voorrang worden uitgevoerd.
Maar James was 172 cm lang en woog 78 kg. Hij had geen diabetes.
Fournier's gangreen vordert snel. James had al meer dan 2 weken last van 'snippy snippy'. Als hij Fournier's gangreen had, zou hij al dood zijn.
5. Dit was een gek verhaal, maar de diagnose was simpel: Na onderzoek van zijn genezende scrotum, zie foto 5, vertelde ik hem dat de overmatige inspanning om zijn constipatie los te laten een liesbreuk had veroorzaakt met zwelling van zijn rechter teelbal.
James was een beetje verrast en zei dat hij eerder zelf had onderzocht of hij een hernia had, die hij niet kon vinden. Ik stelde hem gerust dat ik de diagnose op basis van zijn verhaal had gesteld, waarbij ik uitlegde dat de pijn in de rechteronderbuik, veroorzaakt door zijn overbelasting, in feite een scheuring van zijn inwendige liesring was, zie foto 6. Toen ik zijn lieskanaal onderzocht, waarbij er een hoestimpuls was, werd de diagnose bevestigd. Ik liet James zien hoe hij zichzelf correct kon onderzoeken. Hij voelde het verschil tussen de rechter- en linkerkant.
Zijn eerdere zelfonderzoektechniek was voor een directe liesbreuk, niet voor een indirecte liesbreuk.
James was opgetogen over de diagnose: hij zou zijn rechter testikel en scrotum niet verliezen. Alles zou goed komen, en als zijn ontluikende liesbreuk zichzelf niet zou genezen, zou een eenvoudige operatie hem weer normaal maken, behalve natuurlijk het 'snippy snippy' manicuren van zijn scrotum.
Addendum: De afgelopen zes jaar heb ik als gepensioneerde arts, woonachtig in Buriram, second opinions aangeboden over elk medisch probleem. Ik ben onlangs naar Pattaya verhuisd. Net als in dit geval worden er ook telefonische consulten aangeboden als u buiten Pattaya woont. Voor assistentie; neem dan contact met mij, Doc Martyn, op Facebook of bel Dao op 6 095 414.
