Terwijl de geurige cannabisranken zich vermengen met de kruidige geuren van de beroemde Thaise straatmarkten, raakt het land verwikkeld in een ingewikkeld debat over de recente decriminalisering van de veel verguisde plant.
Slechts een jaar na de ingrijpende verandering in het drugsbeleid is er in het weelderige landschap van Thailand sprake van een ‘groene stormloop’ van cannabisapotheken die tijdens het moessonseizoen als paddenstoelen uit de grond schieten, waarbij hun wortels verweven zijn met de lokale economieën van steden en townships in het hele koninkrijk. Het landschap is getransformeerd, waarbij boeren de overstap maken van traditionele gewassen naar het verbouwen van cannabis en ondernemers als Wassaya Iemvijan en Nitikrist Attakrist, voormalige advocaten die eigenaren van cannabisapotheken zijn geworden en zich door de troebele wateren van een opkomende industrie navigeren.
Maar er is een kentering in het tij merkbaar. Nu een conservatieve coalitieregering onlangs aan de macht is gekomen, dreigt de groene toekomst van de cannabisindustrie in Thailand te verwelken. De intentie van premier Srettha Thavisin om de wetgeving te “rectificeren” is duidelijk aanwezig over kleine bedrijven en agrarische gemeenschappen die zich hebben genesteld in de warme omhelzing van de cannabishandel.
Decriminalisering bood voor velen een scala aan mogelijkheden. Boeren, die voorheen gebonden waren aan de economische grillen van traditionele marktgewassen zoals rijst, vonden nieuwe vitaliteit in de cannabisindustrie. De groei strekte zich uit tot buiten het veld, omvatte kleine bedrijven, bood financiële zekerheid aan gezinnen en maakte betere onderwijsvooruitzichten voor kinderen mogelijk.
In een ingewikkelde dans werd cannabis zowel een bloeiende business als een levensader voor de Thaise lokale bevolking.
Maar tegenover deze verhalen over welvaart en empowerment staat een regering vol zorgen over de wijdverbreide drugsproblematiek, vooral in het noordoosten en noorden van Thailand. In een poging het waargenomen tij van recreatief gebruik te keren, overweegt de regering het gebruik van cannabis uitsluitend voor medische toepassingen te beperken.
Ondernemers als Iemvijan en Attakrist en voorstanders van cannabis verzetten zich fel tegen dergelijke beperkingen en benadrukken de economische en welzijnsvoordelen die sinds de decriminalisering tot bloei zijn gekomen. Ze beweren dat cannabis zich heeft verweven in het sociaal-economische en culturele weefsel van Thailand, en niet alleen een bron van inkomsten biedt, maar ook een alternatief biedt voor stressverlichting en beheer van de geestelijke gezondheidszorg in een samenleving waar deze problemen vaak onder de oppervlakte sudderen.
De cruciale vraag blijft hangen: kan Thailand een middenweg manoeuvreren, waar regulering en steun naast elkaar bestaan in een symbiotisch evenwicht, waardoor een cannabisindustrie wordt bevorderd die zowel economisch levensvatbaar als sociaal verantwoordelijk is?
Misstappen op het gebied van de regelgeving kunnen niet alleen de jonge bedrijven in gevaar brengen die zijn ontstaan in de nasleep van de decriminalisering, maar ook het levensonderhoud in gevaar brengen van degenen in de plattelandsgebieden die hun toekomst op het spel hebben gezet. Het lonkt tot een onderzoek naar de vraag of de slinger van regelgevingskaders moet omslaan in de richting van strenge restricties of moet leunen op de bloeiende industrie die schijnbaar de zaden van welvaart heeft gezaaid in verschillende lagen van de Thaise samenleving.
Internationale waarnemers onderstrepen dat een verbod, met zijn potentieel om de handel ondergronds te drijven en aan toezicht van de toezichthouders te onttrekken, historisch gezien nutteloos en soms contraproductief is gebleken. Door zichzelf opnieuw te verwikkelen in een oorlog tegen cannabis, zou de Thaise regering onbedoeld de illegale handel kunnen stimuleren en degenen die een reddingslijn in de legale cannabishandel hebben gevonden, kunnen ontnemen.
Het onderscheiden van een weg voorwaarts vereist echter een genuanceerd begrip van de sociaal-economische, culturele en gevolgen voor de volksgezondheid die verweven zijn met de cannabishandel. Het vereist een dialectiek waarin de stemmen van ondernemers, boeren en het bredere publiek samenvloeien met datagestuurde beleidsvorming, waardoor een toekomst wordt geschapen waarin regelgeving en ondernemerschap harmonieus naast elkaar kunnen bestaan.
Nu Thailand op de rand staat van een terugkeer naar een meer onbetaalbaar standpunt ten aanzien van cannabis, kan men niet anders dan nadenken over de kansen, het welzijn en de potentiële economische weerklank die mogelijk worden uitgedoofd.
De komende maanden zullen ongetwijfeld het blad van Thailand's vastberadenheid ontvouwen en onthullen of het land ervoor kiest zijn snelgroeiende cannabisindustrie te koesteren of teniet te doen.
