De terugkeer van de voormalige premier van Thailand markeert een cruciaal moment voor Thailand

• De terugkeer van Thaksin Shinawatra heeft grote gevolgen voor het politieke landschap van Thailand

De wederopstanding van voormalig premier Thaksin Shinawatra na 15 jaar ballingschap is eindelijk werkelijkheid geworden, waarmee lang bestaande beloften zijn nagekomen en vurige verwachtingen zijn gewekt. Als een van de meest polariserende figuren in de Thaise geschiedenis, heeft de terugkeer van Thaksin grote gevolgen voor het politieke landschap van het land.

Met een geschiedenis gekenmerkt door durf en politieke ambitie, hebben de consistente verkiezingsoverwinningen van Thaksin gedurende meer dan twee decennia geleid tot sterke reacties van conservatieve facties. Deze reacties varieerden van militaire staatsgrepen en de bezetting van ministeries en luchthavens tot omstreden gerechtelijke uitspraken, die hebben geleid tot het afzetten van drie premiers en de ontbinding van drie pro-Thaksin-politieke partijen.

Nu wordt zijn terugkeer toegeschreven aan een vermoedelijke discrete overeenkomst die is bereikt met zijn royalistische tegenstanders om gevangenisstraf te voorkomen. Thaksin riskeert ongeveer 10 jaar uitstaande straffen voor zaken die volgens hem politiek gemotiveerd waren.

Naar verwachting zal hij snel worden vervoerd van Don Mueang Airport naar het Hooggerechtshof in Bangkok, waar hij mogelijk de nacht doorbrengt in een gevangenisziekenhuis. Weinigen verwachten echter dat zijn hechtenis wordt verlengd.

Ondanks zijn polariserende karakter heeft Thaksin nog steeds steun in het land. Samniang Kongpolparn, een 63-jarige uit het bolwerk van de Thaksin-partij in de provincie Surin, demonstreerde deze loyaliteit en voegde zich bij honderden supporters op het vliegveld om solidariteit te tonen. Ze zei: 'Hij blijft de beste premier die we ooit hebben gehad. Ook al zal ik vandaag geen glimp van hem opvangen, ik wilde toch mijn steun betuigen. Ik sta open voor verzoening met de pro-militaire regering; anders zitten we met de senatoren, wat onwenselijk is.'

Tegelijkertijd streeft zijn politieke partij, Pheu Thai, naar de oprichting van de volgende regering, een complex proces dat Thailand in slechts drie maanden tijd in een achtbaan heeft gebracht. Het traject begon met de ambitieuze aspiraties van de door jongeren gedreven partij Move Forward, die bij de verkiezingen in mei de meerderheid van de zetels behaalde. Aanvankelijk een coalitie vormend met Pheu Thai, heeft dit traject zijn hoogtepunt bereikt in een coalitie waarbij bijna alle groepen betrokken waren, behalve de hervormers. Deze coalitie omvat met name partijen onder leiding van voormalige staatsgreepleiders - een alliantie waar Pheu Thai onvermurwbaar tegen gezworen heeft.

Pheu Thai houdt vol dat deze twee ontwikkelingen niets met elkaar te maken hebben, hoewel er scepsis heerst. Ongetwijfeld heeft de niet-gekozen senaat, bestaande uit 250 leden, een politieke manoeuvre geïntroduceerd door de militaire junta na de staatsgreep van 2014, het agentschap van Pheu Thai ingeperkt. Bovendien werd de positie van de partij aangetast door de minder dan verwachte electorale prestaties, waarbij ze steun afstond aan Move Forward, waardoor ze voor het eerst naar de tweede plaats zakte.

De senaat, bestaande uit door de junta benoemde leden, neemt samen met 500 gekozen parlementsleden deel aan de verkiezing van de nieuwe premier. Ogenschijnlijk is hun mandaat om elke partij te dwarsbomen die de heersende status-quo zou kunnen uitdagen - het ingewikkelde samenspel tussen monarchie, leger en bedrijfsentiteiten dat het Thaise bestuur al decennia domineert.

Zoals te verwachten viel, weigerde de senaat de door Move Forward geleide coalitie met Pheu Thai te steunen, ondanks diens dominantie in het lagerhuis. Toen Pheu Thai coalitieonderhandelingen ondernam, maakte het afhankelijk van de steun van de senaat de opname van voormalige tegenstanders noodzakelijk.

Toch beweren sommige Pheu Thai-politici dat de partij een gunstiger arrangement had moeten nastreven, door zich te verzetten tegen samenwerking met de meest rigide conservatieve facties. Elke minderheidsregering zonder Pheu Thai en Move Forward zou onvermijdelijk instorten, aangezien de senatoren niet mogen deelnemen aan standaardparlementaire stemmingen over zaken als begrotingstoewijzingen.

Het leiderschap van Pheu Thai koos echter voor opportuniteit en nodigde zelfs de ultra-royalistische United Thai Nation-partij uit om zich bij de coalitie aan te sluiten - een partij die historisch gezien kritiek heeft geuit op de Shinawatra-familie en een belangrijke rol speelde bij het omverwerpen van de eerdere Pheu Thai-regering onder leiding van Thaksin. zuster, Yingluck. De samensmelting van deze facties binnen dezelfde regering onderstreept de dramatische verschuiving in de Thaise politiek.

Uiteindelijk overschaduwde de waargenomen dreiging van Move Forward en een jongere generatie die een discours eiste over de macht en rijkdom van de monarchie de langdurige vete met de Shinawatra-familie voor de ultraroyalisten.

Voor de Shinawatra's en de meer zakelijke segmenten van Pheu Thai hebben het veiligstellen van een terugkeer naar de regering en het verzekeren van de comeback van Thaksin de zorgen over het imago van de partij overschaduwd.

Toch spreken stemmen binnen Pheu Thai diepe ontzetting uit over dit pragmatische pact. Ze waarschuwen dat de partij het risico loopt haar ooit toegewijde achterban te verliezen en mogelijk haar twee decennia lange electorale dominantie in de Thaise politiek op te geven.”