Noot van de redactie: het volgende is een inzending van een van onze lezers die aanbood zijn recente ervaringen te delen met het doorlopen van het quarantaineproces van de alternatieve staat en andere vereisten om onlangs Thailand binnen te komen en momenteel zijn quarantaineperiode aan het afronden is. Hij deelt dit om hopelijk anderen een idee te geven van de ervaring. Zijn gedachten, foto's en meningen zijn van hemzelf. Dit is DEEL TWEE. Deel één vind je hier. Dit gaat direct verder vanaf deel één, we raden u aan dat eerst te lezen.
Uiteindelijk, ondanks de sneeuwstorm die in deel één werd genoemd, kwam ik dankzij een betrouwbare chauffeur en wat geluk een stuk opgeluchter aan bij de terminal van de luchthaven van Manchester dan ooit tevoren.
Ik was zo blij om uit de auto te stappen en de terminal in te lopen. Wat een schok had ik echter. Deze luchthaven waar ik vaak vanaf heb gevlogen, de op twee na grootste luchthaven van het VK, maar vandaag was het leeg, als een spookluchthaven. Niemand te zien, alleen een groot donker, koud gebouw. Voorbij waren de dagen van drukte, mensen die lachten en grapjes maakten, dronken en aten in cafés en bars die wachtten om op vakantie te gaan.
Vandaag was er niets en de hele luchthaven was, eerlijk gezegd, een grimmige scène en bijna alles was gesloten (net als het VK), dus liep ik naar de vertrekhal op zoek naar mijn KLM-vlucht naar Schiphol, Amsterdam, Nederland voor het eerste deel van mijn reis naar Suvarnabhumi, Bangkok.
Ik ging naar mijn incheckbalie met alle documentatie in de volgorde 1 tot 7 (beschreven in deel één). Ik bewaarde dit georganiseerd in een gloednieuwe drie-ringband. De incheckreceptionist wees een jong stel voor me af en vertelde hen dat de Covid-test, ook al was deze negatief, verouderd was. Dit baarde me zorgen, ook al waren al mijn tests in de juiste datumperiode en negatief.
Hij controleerde elk stuk van mijn documentatie en keek me vervolgens aan. Ik voelde me een crimineel wiens taak het was hem op te lichten. Mijn hart bonsde. Hij gaf me een instapkaart, maar ik voelde dat hij dat met tegenzin deed. Door immigratie en in de juiste vertrekterminal ging ik. Er was echter niets open, geen cafés, bars, restaurants, lounges, boekhandels, zelfs geen afhaalrestaurants. Dus ik was blij en opgelucht toen ik aan boord van het vliegtuig stapte. Een ding dat ik interessant vond, was dat het vliegtuig maar halfvol was, maar de inchecklijn suggereerde dat de vlucht druk zou zijn, waardoor ik dacht dat ten minste een derde van de mensen aan boord werd geweigerd.
Op Schiphol is, net als Manchester, bijna niets open, geen bars of restaurants en dit is een van Europa's grootste luchthavens. Leeg en deprimerend. Omdat ik mijn instapkaart had, ging ik rechtstreeks naar de gate, maar ik verstijfde toen ik zag dat Nederlandse functionarissen alle documenten opnieuw controleerden. Ik weet niet waarom ik hierdoor in paniek raakte, maar dat deed het wel. Opnieuw zag ik dat mensen die de juiste documenten voor Manchester hadden, niet de juiste documenten voor Nederland hadden. Op dit moment wenste ik dat ik Thaise luchtvaartmaatschappijen had gevlogen met een rechtstreekse vlucht van Londen naar Thailand, omdat ze mijn documentatie maar één keer zouden hebben gecontroleerd.
Mijn documenten werden door twee mensen gecontroleerd en nadat ik zwaar werd aangekeken, plakten ze een gouden sticker op mijn instapkaart waardoor ik toegang kreeg. Aan boord van deze KLM Dreamliner (een nieuw vliegtuig) telde ik 36 passagiers in een vliegtuig met plaats voor 200 of meer. Een prettig aspect was dat elke passagier een hele rij voor zichzelf kon hebben. wat betekent dat ze meer dan 4 stoelen konden slapen. De vlucht vertrok om 10 uur van Schiphol en kwam de volgende middag om 22 uur aan in Bangkok. De vlucht zelf verliep vlekkeloos.
Kreeg ik echter een cultuurschok toen ik in Bangkok aankwam en aan het quarantaineproces begon….
Wordt begin volgende week vervolgd in deel drie - Colin
user review
( stemmen)
