Het volgende is een inzending/mail van een gebruiker die is verzonden naar pattayanewseditor@gmail.com. Hun mening is van henzelf en komt mogelijk niet overeen met die van The Pattaya News Company Limited. We verwelkomen inzendingen en e-mails van lezers, stuur ons een brief en we kunnen uw inzending ook in overweging nemen.
Het is nog niet gedaan. De tweede golf van het coronavirus begint net in het westen. Thailand heeft ons nog steeds nodig om onze maskers te dragen, sociale afstand te houden, onze handen te wassen en voor elkaar te zorgen.
Tijdens de eerste delen van de pandemische afsluiting is mij één ding opgevallen onder mijn leeftijdsgenoten, westerlingen, een groot aantal van hen weigerde maskers te dragen. Terwijl ik langs de waterkant in de buurt van mijn huis liep, zag ik tientallen Thaise mensen lopen, op hun motorfietsen naar hun werk rijden of daar op het strand werken, allemaal met maskers op. Dan zag ik een handvol respectloze, onverantwoordelijke buitenlanders die geen masker droegen, misschien joggend, op een racefiets of mountainbike, hijgend, puffend en zwetend langs de weg. Onoplettend.
We zijn uiteindelijk gasten en moeten ons altijd houden aan de regels die hier zijn opgesteld en niet aan een gedragsidee van waar u / wij vandaan komen.
Voor sommige mensen uit de westerse wereld is het idee om een masker te dragen op de een of andere manier een inbreuk op hun 'rechten'. Sommige van deze verwarde individuen besloten dat hun 'vrijheid' werd ingeperkt door orders om een dodelijke, virulente ziekte niet aan anderen te verspreiden, een manier van denken die me in de war brengt. Ze kozen ervoor om niet te 'geloven' in een virus en hoe het zich verspreidt. Ze voelden zich onsterfelijk en leken er niets om te geven als ze anderen besmetten. Virussen geven niets om geloofssystemen of politiek vanuit huis en dat zullen ze ook nooit.
Er zouden borden verschijnen bij anti-maskerprotesten in Canada (ja, daar zijn ze iets ... zucht) en andere westerse landen die dingen zeggen als "Mijn lichaam mijn keuze" wanneer het dragen van een masker niet over hun lichaam gaat, het is over de gezondheid van de ander. Het gaat erom COVID-19 niet door te geven aan anderen als je besmet raakt. Het ging nooit over 'jij', het ging en gaat over alle anderen.
Een van de vele onderdelen van de Thaise samenleving die ik leuk vind, is de hoffelijkheid die de ene persoon aan de andere betoont. Het dragen van een masker bij verkoudheid of griep is hier gebruikelijk en wordt niet gezien als een inbreuk op iemands rechten, maar als een beleefdheid om die ziekte niet aan anderen te verspreiden op het werk, in het winkelcentrum of zelfs de 7-Eleven. Denk aan je thuisland zonder de algemeen voorkomende verkoudheid. Je zou je voorraad Nyquil kunnen weggooien en doorgaan met het leven in de rij bij de plaatselijke Starbucks.
Voor velen van ons kijken we naar ons thuisland en zuchten. In mijn geval kijk ik naar Canada en vraag me af wat er mis is met mijn mede-Canadezen die protesteren tegen het bevel van de overheid om maskers te dragen. Ze wonen deze marsen en protesten bij zonder maskers te dragen, het virus blijft zich verspreiden. Verschillende provinciale overheden willen hun economieën zo graag 'heropenen' dat ze te snel toestonden dat bars en restaurants weer open gingen, het virus bleef zich verspreiden. Diezelfde provinciale overheden heropenden scholen zonder de juiste protocollen, het virus bleef zich verspreiden en in veel gevallen zijn de scholen opnieuw gesloten. Ze gaan nu over op een tweede golf van infecties waardoor de eerste golf kinderspel lijkt, en nee, ik bedoel niet de films met Chucky, dit is het echte leven en enger.
Dat is hier in Thailand tot nu toe niet gebeurd. De regeringsorders werden en worden hier, althans voor het grootste deel, uitgevoerd. Ja, zelfs de handhavers zijn hier uitgeput van. De bevolking in het algemeen heeft begrepen dat om een dodelijke ziekte in te dammen, iedereen zou moeten deelnemen. We kennen allemaal de trope "Het middel kan niet erger zijn dan de kwaal" van mensen die denken dat hun 'vrijheid' en geldstroom belangrijker is dan het leven zelf. Het is niet.
Ik ben enerzijds blij met de resultaten van de inspanningen om het virus in te dammen door zowel de Thaise overheid als de bevolking in het algemeen, inclusief wij expats. Hoewel de naleving van maskers op straatniveau afneemt, is er nog steeds geen toegang tot een winkel of winkelcentrum zonder. Thaise mensen hebben begrepen dat het middel niet erger is dan de kwaal. Verzin alle metaforen die je tegen de lockdown wilt argumenteren, dat zal de besmettings- en sterftecijfers nergens veranderen. Naleving van een ordelijk inperkingssysteem zal.
Nu moeten wij, Thaise mensen, gepensioneerde expats, Engelse leraren en alle anderen uit de andere landen die hier voor Thaise bedrijven werken, de monumentale taak op zich nemen om beter terug te bouwen. Ik weet het, dat is een slogan die overal wordt gebruikt, maar het is waar. Ons leven hier en in onze thuislanden is veranderd. Het is aan ons om een nieuwe manier van zakendoen en voor elkaar zorgen te ontwerpen en te definiëren.
Zoals Dr. Johnny Fever zou zeggen: "Wacht even, baby's, het is bijna voorbij." Heropening staat voor de deur, dus doe je deel zonder klagen (of zo min mogelijk) blijf je masker dragen, ook dit gaat voorbij.
Allen R.
user review
( stemmen)
